تلسکوپ وب جیمز ناسا چه زمانی راه اندازی می شود؟
پرتاب تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) در کریسمس تاریخ ساز شد و نشان دهنده قدرتمندترین تلسکوپی است که بشر تاکنون در فضا قرار داده است. اما دریافت اطلاعات از تلسکوپ 10 میلیارد دلاری ناسا یک بازی انتظار است که با معرفی آنلاین و آزمایش دقیق نحوه رسیدن تلسکوپ به مقصد را ردیابی می کند.
جوئل پریماک، استاد فیزیک و اخترفیزیک در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز، می‌گوید: «حدود شش ماه اول پس از JWST به L2، باز کردن لایه‌های آینه و سپر حرارتی، تنظیم و آزمایش ابزارها خواهد رفت. نیوزویک. "چند ماه آینده به اولین رصدها، عمدتاً از کهکشان های دور، اختصاص خواهد یافت."
اولین قدم در راه‌اندازی JWST، سفر آن به نقطه‌ای است که از آنجا جهان را مشاهده می‌کند، نقطه پایدار گرانشی که بین خورشید و زمین وجود دارد، که به عنوان نقطه لاگرانژ 2 (L2) شناخته می‌شود.
از آنجایی که L2 حدود 930000 مایل از زمین فاصله دارد، سفر JWST حداقل 29 روز طول خواهد کشید. اما این یک دوره بدون دردسر برای JWST نخواهد بود، زیرا این کشتی در کشتی سفر می کند و تیم ماموریت آن باید چندین استقرار و عملیات مهم را انجام دهد.
مایک منزل، مهندس سیستم برای مأموریت JWST در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا، در ویدئویی که در یوتیوب آپلود شده است، توضیح داد: «رصدخانه وب حدود 50 استقرار عمده دارد.
«و 178 مکانیسم آزادسازی باید برای استقرار این 50 قطعه کار کنند. هر کدام باید کار کنند. استقرار Webb یک کار ساده است، پیچیده ترین فعالیت فضاپیما که تا به حال انجام داده ایم.
اولین مرحله از این مراحل مهم با باز شدن پنج لایه سپر خورشید تکمیل شد.
هنگامی که JWST به L2 برسد، ماه ها تحت آزمایش های علمی و کالیبراسیون قرار خواهد گرفت. وب‌سایت JWST پیش‌بینی شش ماهه Primack از زمان راه‌اندازی تا ثبت را تکرار می‌کند، اما اضافه می‌کند که ممکن است یک سری عکس‌های «نور اول» اول باشند.
هنگامی که این اولین مشاهدات کیهان در واقع شروع به انجام می‌شوند، اخترشناسان از آنها برای چه استفاده خواهند کرد و چه تفاوتی با مشاهدات ارائه شده توسط تلسکوپ‌های زمینی و فضایی کنونی دارند؟
اخترشناسان از JWST برای چه استفاده خواهند کرد؟
پریماک توضیح داد: «آنچه JWST به ستاره شناسان می دهد اساساً تصاویر و طیف های بسیار بهتری از کهکشان هایی است که نور آنها بیش از 2 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ به ما رسیده است.
دلیل اینکه JWST به اخترشناسان اجازه می دهد نسبت به گذشته به گذشته نگاه کنند، این است که می تواند فضا را در مناطق فروسرخ طیف الکترومغناطیسی در طول موج های طولانی تر از سلف خود، فضاپیما رصد کند. تلسکوپ فضایی هابل (HST).
این به او اجازه می‌دهد تا اجرام را در فواصل دورتر ببیند - و بنابراین در تاریخ فضایی دورتر، به لطف زمانی که نور برای سفر به ما می‌گذرد - نسبت به هابل، همانطور که بسیاری از اجرام دور مانند کهکشان‌هایی که در کیهان اولیه وجود داشته‌اند. فرآیندی به نام انتقال به قرمز. .
طول موج نور اجسام کیهانی که از ما دور می‌شوند کشیده می‌شود و به آن طول موج طولانی‌تر و فرکانس کمتری می‌دهد و آن را به سمت انتهای قرمز طیف الکترومغناطیسی حرکت می‌دهد. این بدان معناست که نور مرئی از ستارگان در کهکشان‌های دور به سمت پایین به ناحیه فروسرخ طیف الکترومغناطیسی منتقل می‌شود.
به دلیل انبساط شتابان جهان، نه تنها اجرام دور همیشه به رنگ قرمز جابه جا می شوند، بلکه هر چه دورتر باشند، انتقال به سرخ بیشتر می شود. این بدان معناست که نور نوری کهکشان های اولیه و ستاره های آنها از قرمز به طول موج های بسیار بلند تغییر یافته است.
پریماک گفت نیوزویک: "JWST می تواند طول موج های بسیار طولانی تری از نور مادون قرمز نسبت به HST ببیند. با HST ما فقط می توانیم نور فرابنفش را از کهکشان های بسیار دور ببینیم که قرمز به طول موج های مرئی و مادون قرمز نزدیک که HST می تواند ببیند تغییر می کند.
"چنین نور فرابنفش توسط پرجرم ترین ستارگان تولید می شود که عمر آنها عمدتاً کمتر از 10 میلیون سال است، بنابراین با HST ما عمدتاً می بینیم که ستارگان جدید در چنین کهکشانی های دور شکل می گیرند."
JWST آنقدر قدرتمند است که 100 میلیون سال پس از انفجار بزرگ کهکشان ها را مشاهده می کند.
این بدان معناست که ببینیم جهان 13.8 میلیارد ساله ما در مراحل اولیه خود چگونه بوده است.
پریمک همچنین خاطرنشان می کند که JWST برای مطالعه اتمسفر اطراف سیارات فراخورشیدی دوردست حیاتی خواهد بود. این ممکن است شامل مشاهده مولکول های آلی پیچیده در اتمسفر این سیارات خارج از منظومه شمسی باشد، و چنین مولکول هایی احتمالاً نشان دهنده وجود حیات در جای دیگری در کهکشان راه شیری است.
[ad_2]