آنچه بایدن در مورد دکتر کینگ و جورج فلوید فهمید

در کودکی، عموی مرحومم مروین دیمالی را دیدم که در حیاط خانه خانوادگی ما نشسته بود و به اقیانوس نگاه می کرد. ساعت ها آنجا می نشست. عموی من یک نماینده کنگره از کالیفرنیا و سپس معاون فرماندار بود، و تنها بعدها، در بزرگسالی، متوجه شدم که او در حالی که به اقیانوس خیره می‌شود، وزن مسئولیت‌هایش در قبال رأی‌دهندگانش و مسائل سیاسی آینده را متوجه شدم. نبردها

مردانی از نسل عمویم، مردانی مانند دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور، که عمویم با آنها صمیمی بود، انگیزه کارهایی بودند که هنوز در پیش است. این مردان با وسواس بر روی مأموریت و تمرکز بر نیازهای جامعه خود، راهپیمایی کردند و خستگی ناپذیر از برابری برای جامعه سیاهان دفاع کردند.

امروزه چنین مردانی کم هستند. این کار، راهپیمایی ها، سازماندهی جامعه، مسئولیتی که از مردم بودن در عمل ناشی می شود، همه اینها جای خود را به کینه توزی منفعلانه و هویت هایی که ریشه در قربانی دارد، داده است که بیشتر آنها در اینترنت اتفاق می افتد.

تقابل بین این دو نسخه از هویت نژادی سیاسی با اشتباه اخیر رئیس جمهور بایدن در مقایسه دکتر کینگ و جورج فلوید، مرد سیاهپوستی که در اثر زانو زدن یک افسر پلیس سفیدپوست به مدت 9 دقیقه روی گردن او کشته شد، نشان داده شد.

پرزیدنت بایدن اخیراً گفت: «حتی ترور دکتر کینگ آن تأثیر جهانی را که مرگ جورج فلوید داشت، نداشت.

بسیاری از جناح راست برای توهین به رئیس جمهور عجله کردند و این بیانیه را خیانت به میراث دکتر کینگ محکوم کردند. اما نکته غم انگیز این است که رئیس جمهور بایدن ممکن است حق داشته باشد. قتل دکتر کینگ کار را نکرد وقتی به چگونگی تعریف نوع جدیدی از کنشگری نژادی نگاه می کنید، تأثیر جهانی را داشته باشید که باعث مرگ جورج فلوید شد. و اقرار به صحت این گفته به معنای توجیه آن نیست.

رئیس جمهور - مردی که باید توجه داشت که تأثیر فعالیت های نژادی را در زمان دکتر کینگ و در زمان ما دید - مردان و تلاش های آنها را برای عدالت نژادی مقایسه نکرد. در عوض، او تأثیر مرگ‌های نابهنگام آنها را مقایسه کرد. و این درست است که مرگ فلوید فقط یک تراژدی شخصی یا جرقه ای از تلاش های مجدد برای عدالت نژادی نبود. این نشان دهنده مرگ نوعی از کنشگری نژادی است که دکتر کینگ موعظه می کند. تأثیر و دامنه مرگ فلوید با یک شهادت نمادین مدرن تر - یک قربانی - در مقابل تعقیب و گریز فعال آژانس انفجاری دکتر کینگ مرتبط است.

این بدان معنا نیست که فلوید قربانی نبود یا دکتر کینگ در مرگ او نبود. اما باید توجه داشت که در فضای امروزی، سیاست هویت قربانیان واقعی مانند فلوید را با آنچه که بسیاری آن را تهاجم خرد یا حتی نادیده گرفته شده می نامند، آمیخته کرده است، که ماهیت آن بیشتر ذهنی است و بیشتر کنشگری ها بر این حوزه متمرکز شده است. . و اینجاست که تفاوت فاحش بین جنبش دکتر کینگ و حرکتی که در اثر ترور جورج فلوید ایجاد شده بود نمایان می شود.

برخلاف کسانی که به نمایندگی از افرادی مانند فلوید صحبت می کنند، رهبران حقوق مدنی در گذشته عمدا از قربانی شدن خودداری کرده اند. وضعیت آنها را کارشان تعیین می کرد، نه اطرافیانشان که حاضر به تصدیق آن نبودند. رزا پارکس جلوی اتوبوس نشست تا از تفکیک دوری کند. دکتر کینگ، عموی بزرگ من مروین دیمالی و جان لوئیس راهپیمایی کردند، نشستند و مردم را برای مبارزه برای حقوق و نه قربانی جمع کردند.

امروزه کنشگری برعکس عمل می کند: به شکل استفاده از فداکاری است.

این حقیقتی است که در بیانیه رئیس جمهور مدفون شده است: مرگ جورج فلوید نشان داد که هدف از فعالیت نژادی چقدر تغییر کرده است. سخنان بایدن ارزیابی دقیقی از تأثیر قربانی بر جنبش‌های اجتماعی امروزی و شور و حرارتی بود که می‌توان به وجود آورد وقتی علت با نمادهایی مانند نمادی مانند آنچه فلوید شد مرتبط شود.

مشکل اینجاست که این انرژی و تاثیر به خیابان و توییتر ختم می شود. پیامدهای این سیاست محدود است. به فقدان اصلاحات پلیس تصویب شده در کنگره یا بازسازی ادارات پلیس تنها یک سال پس از اعتراضات بزرگ در سال 2020 نگاه کنید.

مقایسه های تاریخی به ندرت قابل توجه است. و ما هنوز از تأثیر جنبش زندگی سیاه‌پوستان مهم است، اعتراضات جورج فلوید و خشونت‌های پس از آن قدردانی می‌کنیم. اما واضح است که انگیزه و هدف جنبش مدرن حقوق مدنی با دکتر کینگ متفاوت است.

ما امیدواریم که میراث دکتر کینگ به اندازه کافی قوی باشد تا ثابت کند رئیس جمهور بایدن اشتباه می کند.

برندن دیویس کهنه کار و کارمند سابق دولت است. او در حال حاضر به تعدادی از نهادهای دولتی خدمات مشاوره ارائه می کند.

نظرات این مقاله متعلق به خود نویسنده است.